Όρθιοι

Σ’ αυτό το αλλόκοτο σχολειό

Κράτα, παιδί μου, απόσταση.

Δεν έχουν πια υπόσταση

οι αυθόρμητες οι αγκαλιές.

Είναι επικίνδυνες κι αυτές.

Μείνε, παιδί μου, ασφαλής

και πάψε να ονειροπολείς.

Τα δεδομένα σπούδασε

και την καρδιά σου μούδιασε.

Πλύνε πολύ σχολαστικά

χέρια, παιχνίδια, μυστικά.

Το πρόσωπό σου οχύρωσε.

Το μέλλον κατοχύρωσε.

Στάσου, παιδί μου, ακίνητο,

πειθαρχημένο, αμίλητο.

Τίποτα μη μοιράζεσαι.

Μη σκέφτεσαι: ταράζεσαι.

Μάθε, παιδί μου, με σπουδή

το αφύσικο να σου αρκεί.

Μην κάνεις όνειρα τρελά.

Παρ’ τη ζωή σου σοβαρά.

Δεν ξέρω πια πώς να στο πω:

σ’ αυτό το αλλόκοτο σχολειό,

παιδί μου, κάνω ό,τι μπορώ

όρθια μαζί σου να σταθώ.

Εύη Τσιτιρίδου

Το ποίημα αυτό της συναδέλφου αποτυπώνει όλη την αλήθεια  της πρώτης εβδομάδας μετά την επιστροφή μας στα σχολεία μας.

Διώξαμε τις "γωνιές", την παρεούλα, τα παιχνίδια που μοιραζόμασταν. Καθένας κάθεται μόνος του στην θέση του και ποτέ δεν συναντιόμαστε όλοι μαζί, μόνο μισοί- μισοί.

Το μολύβι μου, οι μαρκαδόροι μου, η πλαστελίνη μου, η κόλλα μου..... σε κουτιά κλεισμένα!

Η εικόνα προκαλεί θλίψη.

Παρόλα  αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να χαμογελούν, να παίζουν, να χαίρονται....

και να μας δείχνουν με την θετική τους διάθεση και την αισιοδοξία τους τον τρόπο να προσαρμοστούμε στην νέα πραγματικότητα ... χωρίς να αλλοιωθούμε.

 Οφείλουμε να παραμείνουμε "όρθιοι".