Και να που ο χρόνος κύλησε και φτάσαμε αισίως στο τέλος μια ακόμη σχολικής χρονιάς. Στο ταξίδι μας αυτό είχαμε οδηγό την αγάπη και εργαλείο το παιχνίδι. Μάθαμε να επικοινωνούμε, να σκεφτόμαστε, να αναζητούμε, να συνεργαζόμαστε, να αποφασίζουμε, να νιώθουμε μοναδικοί..... Δουλέψαμε, γελάσαμε, δυσκολευτήκαμε, αγαπήσαμε. Ψηλότεροι στο σώμα, πλουσιότεροι στο πνεύμα και ψυχικά δυνατότεροι θα συνεχίσουμε το Φθινόπωρο για νέες κατακτήσεις και μεγαλύτερους στόχους.Θα θυμόμαστε την αγάπη, την ασφάλεια και την αποδοχή στο πρώτο μας σχολείο και αυτά θα μας συντροφεύουν στην πορεία μας.
Όταν δυο μάτια παιδικά με λαχτάρα μέσα στα δικά σου μάτια κοιτούν, δεν έχεις παρά με όλη σου την ψυχή να προσπαθήσεις, με κάθε σθένος στο όραμα να δίνεσαι, γινόμενος κι εσύ λίγο καλύτερος δάσκαλος, λίγο καλύτερος γονιός, λίγο καλύτερος άνθρωπος.
Ευχαριστώ!
Από την καλή
και από την ανάποδη οι τσαντούλες μας!
Ένα ενθύμιο
και ανοίγουμε πανιά για άγνωστες περιπέτειες, νέες θάλασσες, καινούρια λιμάνια!
Μέχρι τότε
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές....
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…
Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου